(από Umanita Nova 1920 “Μαλατέστα: Η ζωή και Ιδέες», Freedom Press)
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει με βεβαιότητα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι πλησιέστερος στην αλήθεια, ή ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη ευδαιμονία για όλους.
Η Ελευθερία σε συνδυασμό με την εμπειρία, είναι ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψετε την αλήθεια και τι είναι καλύτερο. Και δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, εάν δεν υπάρχει το δικαίωμα στο λάθος.
Αλλά όταν κάποιος κάνει λόγο για ελευθερία πολιτικά και όχι φιλοσοφικά, κανείς δε σκέφτεται το μεταφυσικό φάντασμα του αφηρημένου ανθρώπου που υπάρχει έξω από το κοσμικό και κοινωνικό περιβάλλον και το οποίο, όπως κάποιος θεός, “θα μπορούσε να κάνει αυτό που θέλει” στην απόλυτη έννοια της λέξης έξω από την αίσθηση του πραγματικού.
Όταν κάποιος μιλάει για ελευθερία μιλάει για μια κοινωνία στην οποία κανείς δε θα μπορούσε να περιορίσει τους συναδέλφους του χωρίς να συναντήσει σθεναρή αντίσταση, στην οποία, πάνω απ’όλα, κανείς δε θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί και να χρησιμοποιεί τη συλλογική ισχύ για να επιβάλλει τις επιθυμίες του στους άλλους και πάνω στις ομάδες που είναι η πηγή της εξουσίας.
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, συμφωνώ:
Αλλά αυτό είναι ένας λόγος περισσότερο, ίσως ο ισχυρότερος λόγος, για να μη δώσει κανείς τα μέσα “για την αναχαίτιση της ατομικής ελευθερίας”.
Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος.
Στη συνέχεια, όμως, που θα βρείτε επίσης μία ομαδα ανθρωπων, οι οποίοι δεν αρκουνται να ζήσουν ειρηνικά με τους άλλους, αλλά είναι σε θέση να ελέγχουν τις ζωές των άλλων με αυταρχικό τρόπο;
Και αν υποτεθεί ότι υπήρχε, ποιος θα τους διορίζει;
Θα επιβληθούν οι ίδιοι;
Αλλά ποιος θα μας προστατεύσει από τη βία και την αντίσταση των “εγκληματιών”;
Ή μήπως θα πρέπει να επιλέγεται από τον “κυρίαρχο λαό”, τον οποίο θεωρείται πολύ αδαή και πολύ μοχθηρό για να ζήσει ειρηνικά, αλλά ξαφνικά αποκτά όλες τις απαραίτητες καλές ιδιότητες όταν πρόκειται για να επιλέξει τους κυβερνώντες του;
[σταλθηκε-μεταφραστηκε απο τον Αντ.Σαγκινετο]
(from Umanita Nova 1920; included in ‘Malatesta: Life and Ideas’, Freedom Press)
None can judge with certainty who is right and who is wrong, who is nearest the truth, or which is the best way to achieve the greatest good for each and everyone.
Freedom coupled with experience, is the only way of discovering the truth and what is best; and there can be no freedom if there is a denial of the freedom to err.
But when one talks of freedom politically, and not philosophically, nobody thinks of the metaphysical bogy of abstract man who exists outside the cosmic and social environment and who, like some god, “could do what he wishes” in the absolute sense of the word.
When one talks of freedom one is speaking of a society in which no one could constrain his fellow beings without meeting with vigorous resistance, in which, above all, nobody could seize and use the collective force to impose his wishes on others and on the very groups which are the source of power.
Man is not perfect, agreed.
But this is one reason more, perhaps the strongest reason, for not giving anyone the means to “put the brakes on individual freedom”.
Man is not perfect.
But then where will one also find men who are not only good enough to live at peace with others, but also capable of controlling the lives of others in an authoritarian way?
And assuming that there were, who would appoint them?
Would they impose themselves?
But who would protect them from the resistance and the violence of the “criminals”?
Or would they be chosen by the “sovereign people”, which is considered too ignorant and too wicked to live in peace, but which suddenly acquires all the necessary good qualities when it is a question of asking it to choose its rulers?
